ONZE VADDER, DIE ZEE OP ZEKERE KEIR

 

 

Onze vadder,  die zee op zekere keir

naw moet' is hil goe loistere peir

't wordt tèid dè gai gaot trouwe

 

'k zee vadder dè 's den urste keir

dè'k zo iets aorigs dan prebeir

zoude 't mai urst nie kannen leire

 

och jonge zee tie, dè's heel gemak

en helemaol gin moeilijk vak

gao mèr us na Hannes van Peere

 

die hi 'n grote boerderij

en 'n enigste dochter nog erbij

daor moete mèr is gaon vrije

 

'k zee vadder,  wa is vrije toch

och jonge zee tie das gemak genog

gai laot dè vrouwvolluk mar betije

 

en op 'nen aovend mi vol maon

trok ik 'n nuuw paor klumkes aon

en ik ging naor Hannes van Peere

 

't waos op klokslag negen uur

en Hannes zaot in den hoek bè 't vuur

en Merieke zoat te braaie

 

wai praotten hil lang over 't weer

en over 't mond- en klauwzeer

en over de kaoi tije

 

de klok sloeg vur den tiende keer

en Hannes zee opeens dag Peer

ik gaoi m'n bed opzuuke

 

toen zaot ik daor mi Meriekes allein

en ik vuulden 't toe in m'ne grote tein

want 'k wist nou zal 't gebeure

 

'k zaot op den hoek van den törfbak

en Merieke nog op dezelfde plak

mèr ze hiel op mi braaie

 

zai dee d'r braaiwerk in 'nen hoek

en ging toen zitten op den anderen hoek

van dieje zelfden törfbak

 

'k zee Merieke gai krè toch zeker gin kouw

nou ik öw zo lang oew bed öt haauw

ik zal nog wa op 't vuur doen

 

mèr Merieke zee dè hoefde nie

ik kruip zo lang wel op oewe knie

en mee zat zai daar al te kijke

 

ik zat zo hillemaol niks gemak

op dieje scherpe rand van den törfbak

mer ik docht dè hurt bè 't vrije

 

toen kriebelde ze stillekes in m'ne nek

'k zee mèske doe toch nie zo gek

ik kan nie tege kietele

 

toen skaarde zai is deur m'n haor

'k zee maske ho wa doede daor

gai maokt ze gelijk deur de waarre

 

toen lekte zai ineens al over m'n kien

wie heet 'r zo iets nou ooit gezien

ik begos 't gauw af te drööge

 

'k zee meske es gai nog iets wilt doen

dan haauwde gai vort oew fesoen

zo iets kan ik nie lije

 

mer mee beet zai in m'n kaok

en ik word ineens zo hevig kaod

dè ik hur gaoide  in den törfbak

 

en Merieke riep och Peir och PeIr

mer ik waos al buite en ik heurden 't nie meIr

ik dee op n'n draf op huis aon

 

onze vadder,  die war nog nie naor bed

en hai zee merjonge waor is oew pet

en wa stadde toch te bibbere

 

hedde onderwege hekse gezien

of 'ne gloeiige misschien

wa hebbe z'uw toegetakeld

 

'k zee vadder, 't is veul erger nog

ik heb van trouwe vort genog

en ik gao nooit nie mèr oit vrije

 

Deze tekst is overgenomen uit 'Hedde gij, zedde gij', Den Bosch 1987.


 

 

HOME

   

NEXT