Tooske
Gai zéét mi de tééd un bietje ouwer geworren, maor in al de jaoren die vurbei zen gedochte toch nog dikkels on vruuger. Zó war ut ok mi "Tooske" Un verry , verry old memory, dus al verrekt lang geleëien.
In die tééd hà ik al iets mi un schóón medje, ut war lang vur dun tééd desse un medje "vriendin" gingen noemen, wai vreëien, en hoe ? Wai kusten elkaar, det klapte, soms tot diep in ut kelsgat, tussenwééls, hier en daor un bietje vuulen of alles nog zaat waor ut moes zitten, mar veul weiter déurfde wai toen nie te gaon, veul medjes dochten toen nog desse van un kusje ok al kiendjes konnen kréégen. As gai dan 's Zaoterdags ok nog moes gaon biechten, dan war onkuisheid in die tééd un verrekte gróóte zonde, die gai nie zó mar efkes vlug tegen dun biechtvadder gingt vertellen.
Mar mistal vroegen zai ur zelluf naor, of gai un medje hà, gin onkuise gedaachte, gin onkuise
dingen, en daor zaate dan mi un rooie kop, mar ut war nogal donker in zonnen biechtstoel, dus ik denk nie desse ut zaagen.
Mar gai hà urbij, die vroegen oew ut hemd van oew lééf, hoe dikkels, ok wegge gedaon hà, en op ut list "Of gai ur spéét van hà" Dan moeste, metéén wir liegen, want spéét, néé, det hadde ur eigeluk nie van, wai vonden ut vuls te lekker, mar det konde in dun biechtstoel nie gaon vertellen.
Mar net as bij de miste getrouwde paoren, kreegde ok wel is ruzie, dikkels over iets van niks, en dan mokte ut gewoon oit. Un paor daogen laoter war ut dan wir aon, zoiets as de knipperlichten bij unne onbewokte overweg.
Ur wier ok gevreëien mi twee sóórten, gai spraakt ulkaar ergens aaf, om zó laot, ur wier wel gevreëien, mar ut war dan nie meer as un 'scharreltje '
Echt vrijen begon pas, as gai bai ut medje thois kwaamt, zó wier ut ok genoemd
"hai/zai vrijt thois" Ut thois vrijen, daor zaate dan, al die aander jong zaate oew on te gaopen, tot de moeder zee "Des nou de vrijer van ons Truusje" of hoe ut medje hiette.
Pa begon muttéén, wegge dit vur de kost en wegge verdiende, na aflóóp van de tuntóónstelling móógde dan in de gang of in ut póórtje nog efkus mi ut medje vrijen, nie te lang, want dan wier ur op de deur of raom geklopt mi de roep "Ut is na lang genog gewist" nor binnen.
In dieë tééd kwaam ik as opperman mi Velings Jansen op allerlei klussjens op die fabrieken.
Op één van die fabrieken dun Etec zaag ik " Toosje " ze werrukte in de stopperij, ik viel subiet vur Toosje, vergaat de'k al un medje hà. Toosje war blond, niks gin verftroep, natuurblond van dur éégen, wangen om zó in te bééten, vuur rooie lipkus, néé, ok hier hasse gin lipstift vur nóódig, un paor borsjes, die ondeugend hun nuske vuroit stóóken, un schóón strak kuntje en un onderstel, daor niks op af viel te keuren.
Un protje gemokt en verdomd Toosje viel ok un bietje op min. Wai hadden toen nog schaft van twaalf tot half twee, waorvan wai de miste tééd gebroikte om in ut wolmaggezéén van de Etec bij ulkaar te kééken en te vuulen wetter allemal aanders war. Néé Toosje had gin moeite mi de onkuisheid, wai noemde ut toen stoeien, mar daogen laoter vonden wai soms nog plukken wol op de gekste plotsen in ons kleren.
Mar dan moete wir naor un aander kurwaai,weiter is ur nog oew éégen medje, dus Toosje raokt un bietje op dun aachtergrond, want gai kont toen in Zummere nie mi twee verschillende medjes oitgaon, binnen de kortse keren stonden dan bekend as unne bonte hond.
Dan moete onder dienst, ok nog nor Duitsland, waor gai wir kekt nor al die ander schóón meskus, ok daor is ut nie bij kééken alléén gebleven, gai wot toch weten hoe utter bij zó'n boitenlands vrouwke oitzaag, van ut één komt dan ut aander en vur degge 'r éérg in het, ligde mi zun tweeën onder dun dekbed. Daor is nog un liedje over gemokt "Als ik onder munnen dekbed lig te dróómen" en in dróómen gebeuren soms de gekste dingen.
Dan komde wir trug in Zummere, ut lekt of Zummere veul klénder is geworre, de straoten smaller, ut is allemal aanders.
Ok zelf bende aanders, van onkuisheid wieste niemir wettut war, gai kond ut zellufs niemir schrééven, mar oew medje wies ut nog wel, dus ut botste al gauw.
Ut medje wó spaoren vur dun oitzet, mar ik ging liever stappen, Tontje Bakerman, Sjef van de Zanden, Tinie Verhulst en Henk Meijer, om te stappen en te vrijën, dan gingen we nor Marineske van Oosterhout in Lierop, Mar wai waren toch oit ulkaar gegroeid, de vonken sloegen ur niemir aaf. Soms as wai in de stad liepen dan kwaam ik Toosje nog welles tiggen, nog net zó schóón as de jaoren daorveur, mar zai hing wel in dun éérm van ok ginne lillukke jongen, misschien is ze ur wel mi getrouwd.
Néé, ik ben nie getrouwd mi ut medje van toen, maar mi un aander, al meer as niggintien jaor, toch docht en dromde ik nog wellis van Toosje, dan zaag ik ze wir as toen, mee dur blonde haor, dur knap snéutje, die borstjes mee dur nuske vurréut, ut strakke kuntje en de schóón bintjes, mar al zeker meer as virtig jaor heb ik ze niemir gezien.
Nou zit ik list, ut war goei weer, hier ergens in de buurt op un turrasje te genieten, in de schaduw van unne gróóte kastanjebóóm, un gloske sherry vur me " Ut lééven is goed in ut Brabantse laand " Un endje bij men vandaon zitten ook un stuk of vier vrouwen mi ulkaar te kletsen, ok net as ik, taomeluk belegen, roep ur één, menne kaant oit "Hallo bende gai ut?" Ik kéék nog efkus om, of ur soms iemmes aachter min zaat, maar néé, zai bedoelde min.
Ze zaag wel de'k heur nie kende, toen kwaam ze nor men toe en zee "Ik ben Toos ". Toen wies ikkut nog nie, had vruuger meir Toossen gekend, mar nie altoos.
Mar ut war vur min unne kaoie dag, ut war echt "Tooske" ut medje waor ik nog dikkuls van gedromd hà Heur blonde haor war peper en zoutkleurig geworren, kan ok spuuling zen gewist, heur vuurrooi lipkus hasse nou wel gestift, ut war net un klapróós, dan die borstjes mi dur nuske vurréut, daor hing genog um un héél baby afdééling de tiet te gaiven, dan nog ut strakke kuntje, die terrasstoelen waren réum van maot, mar mi "Tooske" as vulling zat ut goed vol, de bintjes, de schóón bintjes, zai hà hier en daor unnen knobbel en ok spataoiers, Tooske war net as ik oud geworre. Ik kreeg drie kusjes van dur, twee aon ééne kaant en één on dun aandere kaant, wai raokten on de praot, zai war weduwe, zai hà ok kender en kléénkender, mar over ut wolmaggazéén hebbe wai ut nie gehad.
Ik heb ok nie gevraogt waor ze wonden en zij ok nie on men, mi un "Misschien zien wai elkaar nog wellus erguns en un haand hebben wai afscheid genommen.